Profesor Lech Ostasz łączy wiedzę i naukowe kompetencje zarówno psychologa jak i filozofa.
Doktorat obroniony na Uniwersytecie Monachijskim, praca w charakterze „visiting professor” w Oxfordzie stawiają Mu jak najlepsze naukowe referencje.
Profesor Ostasz w swojej ciekawej i inspirującej pracy zatytułowanej „PSYCHOTERAPIA FILOZOFICZNA” próbuje nadać nowy, autoterapeutyczny sens pracom antycznych filozofów. Myśli Sokratesa, Arystotelesa, Demokryta, Epikura, Cycerona i innych starożytnych mędrców stają się „kanwą” dla rozważań dotyczących poszukiwania „złotego środka”, definiowania fundamentów zdrowej egzystencji i prawd uniwersalnych o nas samych. Pozycja autorstwa profesora L.Ostasza nie aspiruje do bycia podwaliną nowego nurtu psychoterapeutycznego, stanowi raczej źródło inspiracji tkwiące w pracach starożytnych myślicieli, skłaniające ku refleksji o prawdach podstawowych od wieków rządzących zachowaniami człowieka.
„Psychoterapia Filozoficzna” może także skłaniać osoby zajmujące się zawodowo psychoterapią do poszukiwania w pracach filozofów (nie tylko antycznych) dodatkowych wskazówek, inspiracji, pomysłów, pokrewnych podejść, które wzmacniają i wspierają pracę z klientem.
W moim przypadku, lektura książki autorstwa prof. Ostasza, zaowocowała zachętą do własnych „eksploracji filozoficznych” i zwróceniem uwagi na następujące zagadnienia istotnie wspierające model mojej pracy z klientami:
Koło hermeneutyczne – „nie da się zrozumieć całości bez szczegółu, sam zaś szczegół bez całości również traci właściwy kontekst”. W praktyce pracy z klientami traktuję to jako konieczność rozumienia wszystkich aspektów doświadczenia klienta w kontekście opisów „z jego świata”. Nie da się zrozumieć potrzeb, celów, motywów innych ludzi bez wejścia w „ich świat” – pojęć, wartości, rozumienia swego miejsca w świecie i definicji znaczeń w kontekście budowania relacji z innymi. To świat klienta, a nie świat coacha/terapeuty ma znaczenie z perspektywy zachowania klienta i tylko rozumienie indywidualnego kontekstu działania klienta może stanowić podstawę właściwego zbudowania relacji terapeutycznej, czy coachingowej prowadzącej do realnego wsparcia/zmiany.
Filozofia dialogu – Ks. Prof. Józef Tischner i jego filozoficzna twórczość od lat stanowi niezmienną inspirację w moim osobistym działaniu i pracy. W ramach założeń tischnerowskiej filozofii dramatu , relacje międzyludzkie charakteryzuje tzw. „związek dialogiczny”, w którym występują dwie osoby dramatu : „Pytający” i „Zapytany”. Dzięki tej relacji dochodzi do kształtowania obecności innego człowieka, bowiem pytanie budzi świadomość obecności drugiego. Dzięki pytaniom „Pytającego” i odpowiedziom „Zapytanego” tworzy się „przestrzeń dialogiczna”, w której spotykają się dwie wartości, dwa poglądy, dwa „światy”. Dialog stanowi przestrzeń spotkania, wzajemnej obecności i wzajemnego wpływu. Dla mnie kluczowym elementem pracy z klientem jest właśnie „przestrzeń dialogu”, toczonego z autonomicznej perspektywy OK.-OK. W pracy bazującej na relacji z innymi „przestrzeń dialogiczna” oparta na wzajemnym zaufaniu, relacji równoprawnej, otwartej, wzbogaconej o nutkę życzliwości, decyduje o ostatecznym powodzeniu współpracy i jej efektywności. Wzajemny szacunek , dbałość o autonomię klienta, zrozumienie perspektywy jego działania, przeświadczenie że to „klient jest ekspertem w sprawach swojego życia”, stanowi podstawę mego niedyrektywnego podejścia. Coach/Terapeuta w tak rozumianym procesie jest kreatorem „przestrzeni dialogicznej”, która inspiruje Klienta i pozwala Mu na uzyskanie nowego spojrzenia i refleksji na siebie, swój świat relacje, wartości, cele, działania. Refleksja stanowi fundament zmiany & ewolucji & poprawy jakości życia
Z wyrazami Szacunku,
Comments